Talaga namang pag hi-nope mo na sana walang referral, pag-upong pag-upo pa lamang para uminom ng kape sa alas-otso ng umaga magri-ring ang phone. In real life naman–in secret–natutuwa ako pag may referral, siguro practice mind-set na rin in real life. Very impressionable kasi ako, and nung second month ko pa lang ng residency ang boss ko ay si Ma’am Lu, and nagagalit sya pag hindi pinupuntahan ng subspec or ibang services yung referral ko. Ika nya, habang dina-dial ang number nung fellow, “Ayaw ba nila ng referral?! Ano gusto nila umupo na lang the whole day sa office nila?!?”. At nung fourth month of residency, si Ma’am Malen ang boss ko, at sabi nya sa ER pag rounds namin, “Dapat pag duty ka, pagod na pagod talaga!” Yun na, di ko na nakalimutan, so naging ganun na ang mind-set ko.

Pero ibang usapan na kasi pag wala kang idea kung paano mag-manage ng mga referral na wala ka naman talaga kaalam-alam in real life. Isa kasi akong hamak na rotator sa Neurology ngayon. Biruin mo, first year med school pa lang (2001)ay neurology na agad ang una namang clinical experience, and now 9 years hence, ang tanda-tanda ko na, hindi ko pa rin matandaan ang mga corticospinal chuchu. And for more–FOR MORE!!!– kabobohan ay kung anu-ano pang kaso ang napadpad sakin. Malay ko ba naman sa anterior spinal cord syndrome. Ang stress level nya ay parang tatlong MI at tatlong mega-UGIB na sabay-sabay. And magbubuklat pa lang ako ng libro para magbasa tungkol dito ay magriring na naman ang telepono for yet another case na hindi ko alam. Kawawa naman yung senior ko sa rotation na ito, ang level of kabobohan ko habang nakatitig ako sa CT skull ay, “Alin dyan yung pons?” Ibang level ng kahihiyan na ito.

Umasa pa naman ako na makakatakas ako para makapunta sa Collecticon 2010 toy convention sa rob, and dahil di ako nakapunta kahapon kanina na lang ako pumunta. Masaya ang Collecticon, nagsimula ito nung 2008, at ewan ko ba, parang may kakaibang glow at saya lang ako pag napapalibutan ako ng napakaraming action figures. Nakita ko na naman kanina ang high school friend ko na si Warburger na nakikita ko sa bawat toy convention. Ang dami-dami na naman nyang hauls. Hauls talaga, dahil hindi ko matatawag na hauls pag bumibili ako at may bitbit lang akong isang loose Agent Orange action figure at isang Supergirl action figure.

Isa na ngayong employee ng PNOC si Warburger kaya mayaman na sya, kaya kaya na nya talagang mag-HAUL ng mga laruan. Nung kumain kami sa Wendy’s inenumerate nya kung sino ang versions ng Big 7 ng Justice League ang best version nila in terms of action figures. Sabi ko ang favorite Aquaman version ko ay yung Grant Morrison Justice League 1997 era. Nakakatuwa pag naiintindihan ng kausap ko ang mga rants ko tungkol sa laruan.

Habang kumakain kami ng hamburger, sabi ni Warburger ngayon niya nare-realize na ang lahat ng bagay na tingin nya ay importante nung high school at college ay apparently hindi naman pala talaga importante ngayon. Sabi ko I agree–dahil pera at laruan lang naman talaga ang importante ngayon AHAHAHAHAHA. Like nung 2nd year high school kami pinag-awayan namin ang tickets sa WWF in Manila, super addict kasi ako sa WWF noon at darating si Yokozuna, Bret Hart, and Undertaker. Eh ngayon, wala na akong pakialam sa wrestling, at nalulungkot ako pag nakikita kong puro kulubot na si Undertaker, parang hindi na sya nakakatakot. Pero in fairness to him kaya pa rin nya magbuhat ng kalaban at gawin ang tombstone pile driver, mas mahirap nga lang siguro.

Categories: Blogs