Maraming salamat sa lahat ng nagbigay bati sa aking kaarawan, kahit in general weird ang pagiging non-existence nito. Kahit hindi na dapat ito big deal sakin dahil hindi naman sya ganun ka-special, in real life, ang tanda-tanda ko na ay naiirita pa rin ako, at bakit naman hindi, looking forward ka na birthday mo kinabukasan tapos biglang ibang date ang darating. Nung grade 2 ako, dahil walang 29 ay wala ni-isang nakaalala sa mga kaklase at teacher ko. Kahit parents ko ahahahahah for more drama. Dahil dito pinapaalala ko na ito sa mga kaibigan ko every year. Every year ay tinatanong ko rin, more like bina-badger, ang nanay at tatay ko na baka naman nagpapakaspecial effects lang sila kaya 29 kunwari ako pinanganak. Hindi daw.

“Or baka malapit na yun mag midnight at March 1 na talaga?” tanong ko pa.
“Hindi, lunch break ka pinanganak,” sabi ng nanay ko, sabay kwento ng mga details sa small clinic kung saan ako pinanganak, na kesyo kilala raw nila yung ibang tao dun etc etc at which point ay nag shu-shut off na ako.

Nung med school ako may nakilala na 29 din pinanganak, yung kaklase kong si Mildred.
“Matalino ang mga pinanganak sa 29!” sabi ng isa pa naming kaibigan. Except–EXCEPT!!!–as if on cue ay renal physio exam namin yun. Highest si Mildred. 98 sya. First year med pa lang sya naiintindihan na nya ang mga creatinine at tubules and stuff. Ako, 51. Ahahahahahah. Hence grand finalist ako nung final exams na. Grand finalist ako sa lahat ng bagay na pwedeng mag-grand finalist. AHAHAHAHAHAHA. In fact hanggang ngayon, nakapasa na ako ng boards at naging doktor, nakapag-residency na ng internal medicine sa PGH at nakapasa sa specialty boards nito… ay in real life hindi ko talaga nauunawaan yang mga sodium transport whatever crap na yan. AHAHAHAHAHA.

Next year may birthday na ako ulit. Madaling tandaan, basta divisible by four ay may Feb 29. At basta may Olympics. Laging may isang Feb 29 sa bawat stage of life–high school, college, medicine, residency, and this time, fellowship. Ano na kaya ang kalagayan ko next year, ngayong walang sweldo ang fellowship. Dati inaasar ko si Smoketh na sa sobrang hirap nya bilang fellow ay iniinom na lang nya yung tubig sa baso ng ABG. Walang ABG involved sa onco.

And, as if on cue, ang biglang nagplay sa aking iPot ay ang pinakamalalim na kanta ni Janis Joplin entitled Mercedes Benz with the first line: Oh Lord won’t you buy me a mercedes benz?!?

Oh Lord!

Categories: Blogs