Minsan iniisip ko na sana ay pwede rin akong magka-regla. Ito ang sinabi ko kay Amoketh isang araw habang kumakain kami ng sushi sa ambulance parking lot. Sa mga nakalipas na araw kasi ay napapansin kong masyado akong cranky. Kaunting bagay lang ay para na akong pinagsasakluban ng langit at lupa (at dahil fun gamitin ang expression na iyon). Halimbawa, madiskobre ko lang habang naglalakad ako papasok sa ospital na maluwag at bacon-ish pala ang medyas ko dahil unti-unti na silang bumababa sa sakong ay parang gusto ko nang mamatay. Exaj. Hindi naman mamatay. Dahil pag sinabi mong gusto mo nang mamatay o pag sinabi mong feeling mo mamamatay ka na ay nakakainsulto ito sa mga totoong mamamatay na pero ayaw pa nila. Profound.

Back to wanting to have regla. Dahil pag may regla ka ay kahit papaano meron kang sisisihin na organic sa pagiging masungit. Dati ay inaaccuse lang ng mga tao ang mga babae na nagsusungit-sungitan pag may regla, pero ilang kaibigang babae ko na rin ang napapansin kong specially masungit sa spesipikong linggo ng buwan. Halimbawa, ang lagi kong kasamang si ****** ay masungit, umiiyak nang wala sa oras, at lethargic all at the same time pag last week of the month na. At totoo nga, ito ang linggo ng kanyang regla.

CRANK: High Voltage

O baka dahil lagi lang akong gutom dahil sa abnormal na oras ng tulog at trabaho whine whine whine. Nung isang araw, habang nagkiklinik ay inatake ako ng matinding gutom. In fact nakita ko palang ang mataas na pile ng charts ay nagutom na ako lalo ng husto. Ang mga pasyente sa aming klinik ay medyo galante in general, at naisip ko na since magpapasko naman ay baka mabiyayaan ako ng pwedeng kainin sa oras na yun. Pero, habang palakad-lakad ako sa klinik ay napansin kong ang ibang fellows ay parang may panederya na sa mga lamesa nila, puno na ang mga ito ng mga cake, brownies, Wafu, at lahat ng varieties ng hopya. So far, for the day, ika-pitong pasyente ko na out of the twelve ay wala pa rin sumasagot sa gutom ko. In pure gutom, in pure kakapalan, in my head: please please kahit tasty bread with sandwich spread, and Plus King Size, basta pwede kong kainin RIGHT NOW. Oo, pathetic na kung pathetic, pero gutom na gutom na talaga ako.

Finally, ang ika-walong pasyente ay nag-abot ng supot pagkatapos ng kimo. Supot! Kinuha ko ito, nagpasalamat, naglaway, at naghanda nang tumalikod at kainin ang mga posibilidad na ito: sandwich/donut/hopia/tinapayan special. Hindi muna ako tatawag ng next patient, kakainin ko muna ito.

Binuksan ko ang supot. Tinignan ang nasa loob.

Achara.

Categories: Blogs