Nakaka-apat na buwan na ako dito sa isteyj ng buhay na tinatawag na “private practice”. Hindi naman ako nag-eexpect na winner agad ang practice, at pinrepare ko na rin naman ang sarili ko sa often-cited phase na “pagbibilang ng butiki sa kisame” o “pagbibilang ng crack sa pader” o “pagmamarathon ng Law and Order SVU” sa clinic, ie, zero patients, or more appropriately, THERO patients. Ganunpaman, nakakairita pa rin. AHAHAHAHAHA. Parang hindi sulit ang pag-aaral at pagte-train ng maraming, maraming taon all for this. Sana kirarir ko na lang ang pagsusulat, o kaya ay nagpaganda ng katawan para makagawa ng home-made porn. Ang mga buwan na nakalipas ay mas pinahirapan pa ng mga preparasyon, ie, mga kapapelan at kagastusan.

Matapos naming makadaan sa butas ng karayon na medical oncology boards ay nag klinik-klinik na ako sa mga maliliit na primary care clinics. Nagreserba ako ng isang weekday para mag-asikaso ng mga bagay-bagay, ie, ADULT STUFF. Hindi na ako nag-hire ng accountant dahil wala naman syang i-aaccount, kaya ako na lang mismo ang pumunta sa BIR para mag-register. Umabot ito ng apat na oras. Pero hindi pa syempre doon natapos ang registration, kailangan ko pa intayin ang ilang linggo para makuha ang mga booklet ng resibo.

TAPOS, kailangan din pala mag-ayos ng Philhealth na nagkakahalaga ng lampas sampung libo. PERO, requirement pala dito ang makakuha ng certificate of good standing sa PMA at sa local chapter nito ATSAKA sa specialty societies, na syempre ay may kaakibat din ng mga KABAYARAN. Inabot ako ng DALAWANG buwan para makuha ang mga leklat na cerficates of good standing, umikot pa kasi sa buong LUZON ang mga papeles para mapirmahan ng iba’t ibang doktor. Na-sense na siguro ng local chapter officer ang aking pagkabagot ng sinabi kong “PWEDE PO BANG AKO NA LANG ANG MAG-IIKOT AT MAGHAHAGILAP NG TAO PARA MAGPAPIRMA?” AHAHAHAHAHA. Syempre ang sabi nya, “HINDI!”

So finally nakapag-file na ako ng Philhealth gamit ang perang pinangutang ko pa (dahil 1,000 na lang ang laman ng bank account ko by that time AHAHAHAHAHAHA). Sabi ko, finally makakapag-admit na ako ng patients at kikita-kita na kahit papaano. BUT! TWO MONTHS pa ang inintay para magkaroon ng accreditation number. Tama si Renrerenrenren na isa nang ganap na pulmonologist (congrats!)– kailangan ng isang sakong PASENCIA COOKIES sa pag-aayos ng requirements. Pwede ko namang ayusin na ang lahat ng ito kahit nagte-training pa lang ako, pero syempre, as usual, rate limiting ang pera at oras sa pagpunta-punta kung saan-saan.

Ganunpaman, hindi rin naman kikita from admissions dahil syempre, kailangan ng ospital na pag-aadmitan, at karamihan sa mga ospital ngayon ay nag-rerequire na ng mga stocks, right to practice, privilege to practice, privilege to hold clinics, hospital development fund, or kung anu-ano pang tawag basta ang gist ay magbayad ka sa ospital ng P150,000 to P450,000 para maging active status ka. May option namang hindi magbayad at maging visiting physician na lang, PERO, para makapag-admit ay syempre kailangan ng… PASYENTE! Na wala. AHAHAHAHHA.

No wonder, at this stage ni Thymes a few months back, ay nagdecide syang bumili ng plane ticket, magsuot ng burqa, at pumunta sa Mindanao kung saan wala syang kakilala para doon mag-practice. Ito pala ang tinatawag FUCK IT stage. Or for more drama, FUCK EEEEEEEEEEET stage.

All together now: FUCK EEEEEEEEET (or kung maganda na practice mo, good for you, hindi kailangang sumabay).

Categories: Blogs